بیماری صرع یک واژه یونانی به معنای مورد حمله قرار گرفتن است ،بیماری صرع نوعی بیماری اختلال سیستم عصبی مرکزی مزمن و چهارمین بیماری شایع در کل جهان است.ما در این مقاله قصد داریم بیماری صرع و راه های پیشگیری آن را به شما آموزش دهیم.
این بیماری در طبقهبندی بیماریهای مغز و اعصاب قرار میگیرد. در واقع حدودا یک درصد از مردم ایران به این بیماری مبتلا هستند.
دقت کنیم این بیماری نسخه های گوناگونی دارد که بیشتر آنها قابل درمان است ولی برخی نسخه ها های آن قابل درمان نیستند و تنها کنترل میشود.
اکثر مبتلایان به این بیماری، سن پایین دارند یا در سنین سالمندی خود به سر میبرند.دقت کنیم که شیوع بیماری صرع در کودکان مبتلا به اتیسم شایع تر است.
باید دقت کنیم که تشنج با صرع متفاوت است و نباید آنها را با هم اشتباه گرفت.
در صرع معمولا حملات مکرر است اما در تشنج تعداد حملات کمتر است(حدودا یکی دوبار) صرع نام کلی بیماری است که تشنج میتواند یکی از علائم آن باشد. باید بدانیم هر کسی دچار تشنج میشود لزوماً صرع ندارد و اگر فرد یک یا دو بار تشنج کرده است بهتر است برای تشخیص درست بیماری، به پزشک متحصص یا مشاور مراجعه کند.
صرع کوچک:غالبا در کودکان رخ می دهد
صرع بزرگ: در تمام سنین رخ می دهد
صرع کانونی:در طی حمله تنها یک قسمت کوچک بدن دچار تکان های شدید و غیر قابل کنترل است
دقت شود که در صرع کانونی فرد هوشیاری خود را از دست نمی دهد و هوشیار است
سلولهای عصبی دارای ارتباطات بسیار قوی با یکدیگر هستند که باعث انتقال پیامهای عصبی از تمامی نقاط بدن به مغز و بردن پاسخهای مناسب از مغز به تمامی نقاط بدن میشوند.
تمامی این فرآیندها، با کمک انتقال دهنده های عصبی صورت می گیرد. در واقع، این فرایندها نوعی فعالیت الکتریکی ایجاد میکنند. زمانی که فعالیت الکتریکی مغز بیش از اندازه میشود، تشنج رخ میدهد.
دقت کنیم علائم گوناگون صرع در دوران های مختلف زندگی ایجاد میشود نه تمام عمر ( در ادامه مقاله برخی از علائم بیماری صرع را بیان می کنیم:)
تشخیص صرع بر اساس نتیجه معاینه و دقت پزشک، آزمایشهای خونی، تصویربرداری از مغز مانند سی تی اسکن، ام آر آی و نوار مغز انجام میشود.
حدود ۳۰%تا۴۰% از افراد مبتلا به این بیماری، مبتلا به بیماری های روانی دیگری نیز هستند مثل: افسردگی،اضطراب،خطر خودکشی(بیشتر در بیماران اعصاب و روان)
به طور معمول اگر بیمار طی ۱۰ سال گذشته تشنج نداشته و از این ۱۰ سال، ۵ سال بدون مصرف دارو، تشنجش متوقف شده باشد، میتوان گفت که صرع بهبود یافته است.
صرع ممکن است ارثی یا اکتسابی باشد اما نقش ژنوم های ارثی بیشتر است.
در خانوادهای که صرع در یکی از فرزندان تشخیص داده میشود، احتمال وجود صرع در فرزندان دیگر در مقایسه با خانوادهای که به این بیماری مبتلا نیستند، کمی بیشتر است.
از طرف دیگر، اگر مادر یا پدر کودک صرع داشته باشند، احتمال ابتلا فرزند به بیماری بیشتر است .در نتیجه، ابتلای پدر یا مادر به صرع، دلیل منطقی و علمی برای بچه دار نشدن نیست.
به طور کلی شیوع صرع در کودکان مبتلا به اوتیسم بیشتر است.
(یکی از دلایل تشنج در کودکان نورهای شدید و تب بالا است)
زمانی که تشخیص صرع قطعی میشود، پزشک بهترین درمان را بر اساس نوع صرع، سن، جنسیت، شغل و شرایط اجتماعی و اقتصادی بیمار آغاز میکند.
در بیشتر موارد، درمان با یک داروی ضد صرع آغاز میشود. حدود نیمی از بیماران با درمان تک دارویی کنترل میشوند. حدود ۳۰% از بیماران برای کنترل تشنجها نیاز به درمان دو دارویی یا سه دارویی دارند و مابقی بیماران که نسبت به درمانهای خوراکی ضد صرع مقاوم هستند به درمانهای دیگری از جمله عمل جراحی نیاز پیدا میکنند.
علاوه بر این درمانها، بیمار هم باید تمامی عادات اشتباه زندگی را تغییر دهد.
بی خوابی زیاد، گرسنگی طولانی مدت، استرس و اضطراب زیاد، عدم نوشیدن آب به مقدار کافی، مصرف مشروبات الکلی و مواد تحریککننده مانند اکستازی و کوکایین، عدم پایبندی به مصرف داروهای تجویز شده در زمان مناسب و مقدار تجویز شده میتوانند احتمال حمله تشنج را بالا ببرد.
امیدوارم خواندن این مقاله به شما کمک کرده باشد برای خواندن مقالات بیشتر می توانید به صفحه مجله سلامت مراجعه کنید